Mijmering van Gerard (13 mei 2025)

Onze tuin is opgericht in de zeventiger jaren. Mijnheer Landwehr Johan, hoofd plantsoenen was de geestelijke vader. Ik zeg mijnheer Landwehr Johan, want dat was hij. Hij wist ook alles, tegenspraak duldde hij niet.

In de eerste jaren was de tuin vooral gericht op productie. Vele tuinders hadden de oorlog nog meegemaakt, sommige zelfs twee oorlogen. Ik zeg niet dat het ongezellig was, maar er moest gewerkt worden.

Langzaam kwam er verandering in het tuinieren. Gifvrij, ecologisch kreten die voor ons heel gewoon zijn, maar voor onze ouders taal van een andere planeet. Ook het hele dagen tuinieren werd minder. Er kwamen tafels en stoelen, koffie werd meegebracht. Sterke koffie en slappe klets. We moesten ons beschermen tegen het weer. Hele verblijven werden gebouwd. Je kon de hele dag zomer en winter op de tuin blijven. Het mocht allemaal niet. Er ontstond een soort vrijstaat. Gezelligheid voorop.

De gemeente moest handhaven op alle illegale activiteiten. Dit lukte echt niet. Wel kreeg je een brief als je een beetje teveel onkruid in de tuin had. Of het ecologisch was of niet. Rechte paden, bloemkolen en wortels af en toe een bosje bloemen. Water geven gebeurde dag en nacht. Was niet belangrijk.

Het kon zo niet verder de tuin kostte de gemeente handenvol geld. Ze wilde er vanaf. Er werd een vereniging opgericht. Die vereniging moest alle ontstane problemen maar oplossen. Ook het achterstallig onderhoud moest voor lief genomen worden.

Maar niets van dit alles. Het bestuur is met de gemeente in onderhandeling gegaan en gewezen op de problematiek. Stapje voor stapje zijn ze er uitgekomen.

En nu hebben we een club, een vereniging. We telen nog steeds bloemkolen en wortels. We doen ook nog water geven, maar minimaal. Maar we hebben het vooral gezellig. We helpen elkaar en drinken nog steeds koffie en hebben veel slappe klets.

Dan nog iets. Ik zit al meer dan vijftig jaar op de tuin. Er komt een dag dat ik er weg moet. Nou heb je tegenwoordig natuurbegraafplaatsen. Zou dit iets voor onze vereniging zijn? Een stukje grond waar de gestorven tuinder begraven kan worden. Te midden van de bloemkolen en wortels. En altijd de stemmen van gezellige mensen om deze persoon heen.

Gerard

Mooie foto's van 't Landje' van Marianne en Reinier, tuin 85, je ziet hierbij ruimte voor biodiversiteit en combinatieteelt, en een prachtige kleurrijke oogst. 

Onderstaande foto's zijn doorgestuurd door Mark Dankers, zijn vader Jos was een van de eersten tuinders op het complex en Mark kreeg zo het tuinieren al vroeg aangeleerd. 

Een mooie oogst in 2024 uit de tuinen van Joop (tuin 62) en Sandra (tuin 32 en 64)